Την Δευτέρα 30 Αυγούστου, στον Τόπο Τεχνών “Χώρα” και στο 15ο Φεστιβάλ Οίτης, η Ρίτα Αντωνοπούλου μας παρουσίασε μία υπέροχη μουσική παράσταση αφιερωμένη στη Μελίνα Μερκούρη. Τη Μελίνα όλων των Ελλήνων, με αφορμή τη συμπλήρωση 100 χρόνων από τη γέννησή της.
Η Μελίνα Μερκούρη υπήρξε μια εμβληματική προσωπικότητα. Μοναδική και αξεπέραστη σε ότι κι αν ασχολήθηκε στη ζωή της, λατρεύτηκε από πολλούς και κέρδισε το σεβασμό και την εκτίμηση ακόμη και εκείνων που ήταν ορκισμένοι εχθροί της.
Η Ρίτα Αντωνοπούλου, δημιούργησε με σεβασμό και έμπνευση μία μουσική παράσταση στην οποία επέλεξε τραγούδια μεγάλων συνθετών, που έχει σφραγίσει με την μοναδική της ερμηνεία η Μελίνα και έχουν συνδεθεί με όλους τους σημαντικούς σταθμούς, όχι μόνο της ζωής της, αλλά και της σύγχρονης ιστορίας του τόπου μας.
Συνοδοιπόροι της σε αυτή την ξεχωριστή μουσική παράσταση οι μουσικοί, Μανόλης Ανδρουλιδάκης (Κλασική κιθάρα – ενορχηστρώσεις), Μιχάλης Ατσάλης (Ακουστική κιθάρα) και Στέλιος Κατσατσίδης (Ακορντεόν).
Παρακολουθώντας την μαγεμένοι να κινείται πάνω στη σκηνή και να “μεταμορφώνεται” στη μεγάλη ντίβα της μουσικής, του κινηματογράφου και του θεάτρου, συνειδητοποιήσαμε πως μόνο η Ρίτα Αντωνοπούλου θα μπορούσε να “ζωντανέψει” με τη θεατρικότητά της, την εκφραστικότητα της κίνησής της και φυσικά την εκπληκτική φωνή της, αυτό το μοναδικό πλάσμα, τη Μελίνα.
Ερμήνευσε τραγούδια που έχουν σφραγιστεί από τη Μελίνα και το έκανε με ένα τόσο δικό της τρόπο, κάνοντάς τα “δικά της” αλλά ταυτόχρονα με ξεκάθαρη “αφετηρία” τη σπουδαία καλλιτέχνιδα.
Ήταν μια βραδιά λουσμένη στο φως! Το φως της Μελίνας μας, το φως των σπουδαίων τραγουδιών των Χατζιδάκι, Θεοδωράκη, Ξαρχάκου, το φως της ίδιας της Ρίτας που πλημμύρισε τη σκηνή και γέμισε την ψυχή μας συναισθήματα από όλη την “παλέτα” των συναισθημάτων καθώς γελάσαμε, θαυμάσαμε, συγκινηθήκαμε, κλάψαμε, νοσταλγήσαμε…
Κι όταν το αφιέρωμα στη Μελίνα έλαβε τέλος, η Ρίτα, ανταποκρινόμενη στον ξεχωριστό κώδικα επικοινωνίας που έχει αναπτύξει όλα αυτά τα χρόνια με το κοινό των συναυλιών της, μας έκανε ακόμη ένα δώρο ζητώντας μας να διαλέξουμε όποια τραγούδια θέλουμε εμείς για να αποχαιρετιστούμε. Και έτσι, έκλεισε η βραδιά μας σε ποίηση Ναζίμ Χικμέτ, με το “Μικρόκοσμο” και την “Πιο όμορφη θάλασσα” που τραγούδησε, όπως πάντα, a capella μαζί με τους μουσικούς της αλλά και όλο το κοινό που σιγοτραγουδούσε μαζί τους.
Κι εκείνη τη στιγμή, με τα δάκρυα από τη συγκίνηση να μην έχουν ακόμα στεγνώσει στα μάτια μας, συνειδητοποιήσαμε πως “Τις πιο όμορφες μέρες μας, δεν τις έχουμε ζήσει ακόμα”…
