Ένας ειλικρινής διάλογος με την παράδοση – ένα «κοσκίνισμα» σε ότι κληρονομήσαμε.

Στις αγροτικές κοινωνίες το κόσκινο ήταν βασικό εργαλείο, και από εκεί εξηγείται η μεγάλη παρουσία του στη φρασεολογία μας.

Πρόκειται για μία πρωτότυπη performance εμπευσμένη από την αξία του λαϊκού ελληνικού πολιτισμού με στόχο να δώσει την δική της πρόταση για μία αρμονική «παράδοση» του χθές προς το αύριο. Μέσα από την πολύχρονη χορευτική και διδακτική του διαδρομή, ο Γιάννης Μεγαλακά επιχειρεί να εξετάσει εξονυχιστικά την παράδοση, ή όπως λέμε να «την περάσει από ψιλό κόσκινο».

Μια παράσταση στην οποία οι θεατές παρακολοθούν ένα «μάθημα» διδασκαλίας κρητικών χορών σε άτομα κάθε ηλικίας και χορευτικού επιπέδου σε αόριστο χρόνο και τόπο.

Ένας μονόλογος-πρόκληση, αυτοβιογραφικός και αποκαλυπτικός για τα μυστικά των όσων κουβαλάμε στο DNA μας. Μια κατάθεση ψυχής του Γιάννη Μεγαλακάκη ο οποίος έχει αφιερώσει όλη τη ζωή του στην ουσιαστική μεταλαμπάδευση της παράδοσής μας.

Η πολυετής βιωματική εμπειρία και τριβή αμέτρητων ωρών ενός δασκάλου έχοντας την ανάγκη να παραδοθεί το κληροδότημα, να φτιαχτεί ο χορευτής που θα γίνει ο συνεχιστής και θα μεταλαμπαδεύσει την παράδοση στους επόμενους είναι κάποια κομμάτια που το κεντρικό πρόσωπο της παράστασης, Γιάννης Μεγαλακάκης, θα προσπαθήσει να ζωντανέψει επί σκηνής. Συνοδοιπόροι του «αόρατοι» μαθητές-χορευτές και μουσικοί, οι οποίοι παίρνουν σάρκα και οστά μέσα από προβολές, αφηγήσεις και άλλα οπτικοακουστικά μέσα.

Σκοπός της παράστασης να κάνει ορατό τον αγώνα του δασκάλου, τις προσωπικές του μεταπτώσεις, τις επιτυχίες αλλά και τις αποτυχίες του. Τον δρόμο που έχει διανύσει για να φτάσει ως εδώ, από την σχέση που είχε ο ίδιος με την παράδοση και τους προγόνους του μέχρι και την ελπίδα του να μεταδώσει αυτό το φως στην επόμενη γενιά.

Ο θεατής παρακολουθεί τον Δάσκαλο κρητικών χορών να εκπαιδεύει τους αόρατους μαθητές του με μια σκληρή αγάπη, αυτοσαρκασμό, μια αυστηρότητα εμποτισμένη με ευαισθησία και ευθύνη.

Ο ελληνικός παραδοσιακός χορός είναι απόλυτα συνυφασμένος με την ανθρώπινη ύπαρξη, ως ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της, μορφοποιείται σύμφωνα με τις πρακτικές και τις αξίες του λαού μας. Είναι ένας μη λεκτικός τρόπος επικοινωνίας που σημαίνει, μαρτυρεί, διηγείται, εξιστορεί, παρουσιάζει, εκφράζει, διδάσκει και κυριαρχεί, όχι μόνο στους συμμετέχοντες, αλλά και στους θεατές.

Ο παραδοσιακός κρητικός πολιτισμός, άγραφος εν πολλοίς στα χαρτιά, ριζωμένος όμως βαθιά μέσα στη λαϊκή παράδοση, μεταβιβάζεται από γενιά σε γενιά, ως ιερή παρακαταθήκη με την καθημερινή πράξη μέσα στην οικογενειακή και την κοινωνική ζωή και έτσι κρατά την αδιάκοπη συνέχειά του, ως καθοριστικός τρόπος ζωής.

Με αυτόν τον πολιτισμό ως βάση και πρόοδος και εξέλιξη μπορεί να προκύψει και μάλιστα σταθερή, ωφέλιμη με ανθρώπινη και ηθική διάσταση